molar absorptivity () เป็นค่าคงที่ซึ่งขึ้นอยู่กับชนิดของสารและ
ความยาวคลื่นที่วัด ดังนั้นถ้าเรานำเอาสารละลายชนิดหนึ่ง ซึ่งมีความเข้มข้นค่าหนึ่ง
(c คงที่) มาวัดค่าการดูดกลืนที่ความยาวคลื่นต่างๆ โดยใช้เซลล์ที่มีความหนาเท่าเดิม
(l คงที่) เราจะหาค่า ที่ความยาวคลื่นนั้นๆ ได้จากกฎเบียร์-แลมเบิร์ตคือ A = cl ดังนั้น   = A/lc (l และ c คงที่) เช่น จากรูปที่ 2.4 จะเห็นว่าอนุพันธ์ของไทโอฟีน
(thiophene) ที่ความยาวคลื่นหนึ่งๆ จะมีค่า ค่าหนึ่ง ดังนั้นจึงพึงระลึกเสมอว่า
ค่า ไม่ขึ้นกับความเข้มข้น แต่เป็นค่าเฉพาะที่ความยาวคลื่นหนึ่งของสาร
ซึ่งการหาค่า จากวิธีการอ่านค่าการดูดกลืน นั้นจะต้องอยู่ในช่วงเงื่อนไขของ
กฎของเบียร์ นั่นคือความเข้มข้นที่ใช้ต้องอยู่ในช่วงที่กราฟมาตรฐานมีความเป็นเส้นตรง

 รูปที่ 2.4 ค่า   ที่ความยาวคลื่นต่างๆ ของอนุพันธ์ไทโอฟีน

           จากรูปที่ 2.4 ที่ความยาวคลื่นประมาณ 250 nm จะให้ค่า _max ดังนั้นที่
ความยาวคลื่นนี้จะเรียกว่า _max  ในการเลือกความยาวคลื่นสำหรับการวัดการดูดกลืน
แสงของสารนิยมวัดที่ _max เพราะมีค่า มากสุด ดังนั้นค่าการดูดกลืนแสงก็จะสูง
แต่ในทางปฏิบัติ เราไม่จำเป็นต้องเลือกวัดที่ _max ก็ได้ ในกรณีที่ _max นั้นอาจให้
ค่าการดูดกลืนแสงที่สูงจนเกินไปไม่เหมาะกับช่วงความเข้มข้นที่เราศึกษา ซึ่งเราสามารถเลือกที่ อื่นๆ ได้ตามความเหมาะสม
           การที่เราทราบค่า molar absorptivity ของสารจะมีประโยชน์มากในทาง
ปฏิบัติการจริง โดยเฉพาะในกรณีที่สารมีราคาแพงมาก หรือมีความเป็นพิษสูง
เพราะเราสามารถคำนวณช่วงความเข้มข้นของสารได้เลยว่า ช่วงความเข้มข้น
เท่าไหร่สารจะมีค่าการดูดกลืนอยู่ในช่วงการใช้งานปกติ (working range)
ซึ่งโดยทั่วไปนิยมวัดให้ค่าการดูดกลืนอยู่ในช่วง 0.1–1.0 โดยไม่จำเป็นต้องเตรียม
ความเข้มข้นต่างๆ มาทดลองวัดค่าการดูดกลืน ยกตัวอย่างเช่น